De kinderen hebben voor onze laatste twee dagen een uitstapje bedacht naar een van de allerberoemdste en volgens sommigen allermooiste plekken van China: de Lijangrivier en de kalksteenbergen. We zullen naar een plek rijden waar we met onze overnachtbagage over zullen stappen op een vlot en de rivier af zullen zakken tot Qingping en vandaar per bus naar Yangshuo rijden. Voor 's avonds hebben de kids kaarten geregeld voor de voorstelling 'Impression. Sanjie Liu, een spektakel annex opera op het water, bedacht en geregisseerd door Zhang Yimou. De volgende dag gaan we lekker fietsen langs de rivier en in de loop van de middag met het openbaar vervoer weer terug naar Guilin. Als je dat zo leest is het een goed en duidelijk plan waar we ons allemaal erg op hebben verheugd. Jammer genoeg kwam het minibusje meer dan een uur te laat en bleek bovendien te klein voor 8 volwassen Hollanders, en niet allemaal met maatje 38 en een chauffeur. We propten ons zo goed en zo kwaad als het ging erin en gingen op weg, maar kwamen nog binnen de stadsgrens in een file terecht die zijn weerga niet kent. Nou is een file in China iets heel anders dan die voor het Prins Clausplein, bijvoorbeeld, waar iedereen braaf in zijn eigen rijstrook blijft (meestal) en samen optrekt, afremt of stilstaat. Hier drukt iedereen iedereen uit zijn rijbaan, zigzagt luid toeterend van links naar rechts en terug, ondertussen voetgangers, scooters en brommers vermijdend die ofwel in de verkeersstroom mee willen of hem doorkruisen. De zesbaansautoweg (zonder middenberm) verandert spontaan in vierbaans de ene kant uit en tweenbaans de andere, tot een politieauto het verkeer naar de eigen baan terugwijst, maar dat effect duurt maar een kilometer op zijn hoogst. Spookrijden is de gewoonste zaak van de wereld, en ook ons busje koos een paar keer de 5e rijbaan (gerekend van de rechterkant van de weg...) om het gemiddelde tempo iets omhoog te brengen. Ik zat voorin en had vol zicht op deze totale chaos. Ik kon door het open raam moeiteloos een stadsbus aanraken, zo dicht zat die naast ons. Volgens de chauffeur had de drukte te maken met de Nationale Feestdag 1 oktober waarop heel China vrij is en de stad uit gaat, het feit dat ter gelegenheid van 1 oktober de snelwegen tolvrij zijn en er voorbij de grote botanische tuin een bijzondere tentoonstelling geopend was waar veelpubliek naartoe op weg was. Hoe dichter we daarbij kwamen, des te meer voetgangers er langs de stinkende snelweg (vergelijkbaar met de weg via Wassenaar naar Den Haag, maar dan breder) liepen. Maar inderdaad: daarna was er plotseling bijna geen auto meer te zien. Hoe lang het zou gaan duren was niet te zeggen, en evenmin hoe ver we nog moesten. Maar het landschap veranderde, links en rechts verschenen steeds meer en hogere kalksteenbergen, en na ruim tweeëneenhalf uur rijden en een laatste steile afdaling bereikten we dan eindelijk de rivier, waar de bestelde vlotten op ons lagen te wachten. We stapten op, deden de verplichte knaloranje reddingsvesten aan en vertrokken. Zo'n vlot bestaat uit aan elkaar bevestigde kunststof buizen met daarop een planken vloer en houten bankjes onder een afdak. De aandrijving gaat met een knus pruttelend motortje met een soort propellertje aan een lange buis, vanwege de ondiepte van de rivier. Eenmaal op weg weten we niet waar we moeten kijken - de oevers van de brede Lijang zijn groen, tropisch weelderig, rotsachtig, hoog, steil, hier en daar staat een waterbuffel tot zijn buik in het water, we zien vogels en vlinders, een aan de buitenkant druipende druipsteengrot hoog tegen de rotswand. Op de planken vloer zitten maakt het uitzicht nog mooier, maar regelmatig slaan flinke golven over het dek en dan zijn de banken toch net iets prettiger. We zijn trouwens verre van alleen op het water. Grote riviercruiseschepen varen in hoog tempo en luid toeterend voorbij, en het aantal vlotten is niet te tellen. Gezellig druk, zal ik maar zeggen. Midden in de rivier is een grindeiland aangelegd waarop we de beroemde aalscholvervissers met hun dieren zien en kramen met frisdrank en souvenirs. En toch... als je ervoor kiest om dat allemaal geen rol te laten spelen is het alleen maar mateloos genieten. Om elke bocht is wéér een nieuw vergezicht, en zijn we soms zelfs bijna de enigen op de rivier, voor even. Terug op het vasteland lopen we als volleerde backpackers richting het busstation, pakken voor het gemak een open busje (het is erg druk met wandelaars en souvenir- en fruitverkopers op de weg) en proberen met ons achten in één bus te komen naar Yangshuo. Dat dat lukt mag een wonder heten - de bus vertrekt pas als hij helemaal vol is, en het idee 'reisgezelschap' is daar volledig aan ondergeschikt. Jing zorgt gelukkig dat we alle acht kunnen zitten, een nog groter mirakel. Na een hobbeltocht van ruim anderhalf uur over heel veel wegdek-in-aanleg, waarbij de bus onderweg nog wat losse passagiers erbij wist te proppen, arriveren we tegen vijf uur in Yangshuo, en dat was schrikken... Neem een Koninginnedag met stralend weer, en dat dan tien keer zo druk en luid. Daardoorheen banen we ons met veel moeite een weg naar ons hotel in een smalle, rustige zijstraat van Yangshuo's wereldberoemde West Street. Souvenirwinkels, drankwinkels, chique tassen- en schoenenwinkels, winkels met 'antiek' en met jade, en veel, heel veel junk, en de onvermijdelijke ambulante verkopers van licht- en geluidgevend speelgoed, magische ringen en natuurlijk de Rolexen. Én heel veel Chinezen op een dagje uit. Hotel Lin Yu is een echt rugzaktoeristenhotel, simpel maar met precies wat een mens nodig heeft. Dat het bed een superlatief van plank is merken we pas later, maar er is een douche, stroom en wifi, dus het kon erger. Na het eten lopen we naar de plek aan de rivier waar de show wordt opgevoerd. Boven de bergen staat aan de wolkenloze hemel de maan, op het water is het nog donker. 'Impression. Sanjie Liu' bestaat uit de meest sprookjesachtige beelden in rood, groen, blauw, goud en zilver die samen een legende vertellen en een beeld geven van het dagelijks leven langs de Lijangrivier, uitgevoerd door ruim zeshonderd mensen. Er wordt gezongen en gedanst door de ethnische minderheden uit de provincie Guanxi, in schitterende klederdracht, er zijn tweehonderd punterende vissers (allen afkomstig uit de dorpen langs de rivier) op het water die manoeuvreren met rode lappen, lampen, fakkels en peddels, er verschijnt een in huidkleurig strak tricot geklede vrouw die zowel de badende bruid in de rivier is als de maangodin. We moeten raden naar de betekenis maar het is wonderschoon. De weg terug naar het hotel is de hel op aarde. De drukte heeft er versterking bijgekregen in de vorm van loeiharde disco, house en karaoke, er is geen doorkomen meer aan en we doen er een uur over om het hotel te bereiken. In de hotelkamer stop ik mijn voeten in een teiltje lauw water en laat in mijn hoofd de dag passeren. Het was doodvermoeiend, maar wát hebben we veel moois gezien! Het opstaan kost grote moeite. Alle uitstekende botten zijn beurs, slapen op een echte plank is, zeg maar, niet echt ons ding. Ook Annet, toch al aan alle kanten gebutst, mede omdat ze tijdens de autorit vanwege het ruimtegebrekt tussen de rugzakken was gaan zitten, had niet haar beste nacht achter de rug. We troosten ons met een westers ontbijt, 'the full works', met voortreffelijke cappuccino, French toast, vers sinaasappelsap en fruit, gebakken eieren en banana pancakes. Daarna kunnen we dag weer aan en besluiten we om de vreselijke West Street nog eens te bekijken. Dan blijkt dat Yangshuo wel degelijk een sfeervolle plaats is die ingeklemd ligt tussen de bergen en de rivier. Er zijn grachtjes en witstenen bruggetjes, heel veel groen en welke kant je ook uit kijkt, altijd zie je de bergtoppen overal bovenuit. De commercie is hier heer en meester, maar kan het toch niet winnen van de werkelijke charme van dit stadje. We nemen afscheid van Simon die vandaag teruggaat naar Nederland en vinden met behulp van Jing en Jacob de bus terug naar Guilin. Nu zijn ook onze laatste uren in China aangebroken. We doen wat laatste wensboodschappen (een custom-made jaden halssieraad voor Marjon en idem voor mij), drinken een Chinees afscheidsbiertje met Josée en Otto die morgenochtend vroeg vertrekken, slenteren over de avondmarkt naar een restaurant, wandelen langs het meer onder de kleurig verlichte bomen terug naar het hotel en beginnen voor de laatste keer met het pakken van de bagage. Onvoorstelbaar dat deze wereldreis, deze reis van ons leven waarin we zoveel hebben gezien en geleerd en genoten, nu toch écht bijna voorbij is.