Vandaag nemen we afscheid van China. We verlaten het land met een overvloed aan herinneringen, op geheugenkaartjes, iPad en iPhone maar minstens zoveel in ons hoofd. En tastbare herinnering, zoals het jaden paardje, de terracottasoldaten, de prachtige halssieraden met jade en de vele leuke, lieve tashangertjes die het hopelijk nog heel lang zullen uithouden. De zon is al op als we de gordijnen opentrekken, het is heiïg in Guilin, het wordt weer een warme dag. Onder ons raam zit een steenhouwer Chinese ornamenten uit een plat stuk graniet te hakken en te frezen, stipt om half acht begon hij. De osmanthusbomen zijn uitgebloeid - dit jaar zullen ze geen tweede bloesem krijgen want het heeft niet geregend in hun beperkte bloeiperiode van twee weken. De bagage is klaar voor de reis, en om het overgewicht binnen aanvaardbare grenzen te houden besluiten we wat zware spullen apart te verschepen - in het postkantoor blijkt dat we 11 kilo te veel hebben met ons drieën. We ontbijten bij een van de noedeltentjes tegenover het hotel, lokale noedels met kippenbouillon, echt lekker met groente, wontons en een flinke schep hete rodepeperprut, zodat het lekker 'la' wordt. Daarna gaan we op pad voor de laatste shoppinkjes die we gisteren vergeten waren, lopen over een soort Dappermarkt en zien zelfs dingen die we daar zo weten te vinden - merkwaardig thuisgevoel... We lopen door het prachtige park, zien mannen en vrouwen in witte satijnen pakken tai chi trainen, gezinnen met alle generaties wandelen langs de waterkant, en wij strijken neer op het idyllische theehuiseiland. De serveerster speelt op de pipa, het is er koel en er zit slechts één Chinese familie. Oma komt als eerste ons aan een nauwkeurig onderzoek onderwerpen, later volgt ook de rest. De jongste van de twee kleindochters spreekt wat Engels, en wil daar graag gebruik van maken. Ze heeft een Chinese naam die uit vier stukjes bestaat, maar haar Engelse naam is Mary, vertelt ze, en ja hoor, ze zegt het echt: 'you can call me Mary'. Met die woorden begon onze reis in China en is op onze laatste dag deze cirkel rond! De schoonfamilie haalt ons met bagage en al op uit het Ronghu Lake hotel waar we de afgelopen week af en aan hebben gewoond en neemt ons mee voor de afscheidslunch naar restaurant Lijiang Ren, een van de beste in Guilin. Echt fijn, en petit comité met Jingjing en Er-Wa, Guangshao en Ping, Annet, Marjon en ik, het voelt goed en harmonisch. (Note to self: uitzoeken hoe de Guilin fried rice wordt gemaakt en wat het geheim is van de salade die omschreven wordt als 'skin of carrot'. Repen buitenkant van de daikon/rettich, in een dunne donkere saus waarin ik gember meen te proeven die er volgens Ping niet in zit. Verslavend lekker is het wel!) Jing heeft de ochtend gebruikt om bij haar favoriete winkels kleding en schoenen te kopen, die ze dansend als een klein meisje aan haar echtgenoot en ouders showt. We nemen afscheid van Li Ping en Jacob.Voor hem is de trouwvakantie al voorbij - hij is zich aan het voorbereiden op een belangrijk sollicitatiegesprek op Skype morgenmiddag en heeft een flinke verkoudheid onder de leden. Guanshao rijdt ons naar de luchthaven, waar we van hem allerhartelijks afscheid nemen. 'You are family now', vertaalt Jing als hij me nog een keer stevig omhelst. We checken in, wuiven onze koffers uit - ze zijn alle drie net boven 20 kg; hopelijk zien we ze morgenochtend rond 7 uur lokale tijd in Amsterdam op de transportband verschijnen. Het is pas 4 uur, om 7.30 pm gaat onze vlucht naar Guagzhou. We houden ons zoet en de verveling eronder door alle luchthavenwinkeltjes onveilig te maken zonder geld uit te geven. Naar Guangzhou is het minder dan een uur, om 8.30 pm beginnen we in de hypermoderne, gigantisch grote luchthaven van die stad aan een wandeling door een verbindingsgang met aan een kant glas. Achteraf gokken we dat we wel twee kilometer hebben afgelegd naar de transfer/international sectie. In de diepte zien we een hoeveelheid restaurants en winkels een kleine stad waardig, maar we lopen door, aangemoedigd door 'nog 270 meter', nog 120 meter', 'nog 30 meter'. Het aangekondigde gratis electrische vervoer blijkt aan het einde van de eindeloze gang werkeloos aan de kant te staan... We passeren een buitengewoon strenge security en de douane - we zijn nu officieel China uit. We eten noedels in een smoezelige eetstek, de enige in dit gedeelte van de luchthaven, althans enigszins in de buurt van onze gate - Annet ziet zelfs een rat voorbijschieten en doopt de tent onmiddellijk om tot 'rattenrestaurant'. Een mens maakt wat mee op wereldreis! Stipt op 11.55 pm gaan we de lucht in, ik zet mijn horloge vooruit naar Nederlandse tijd. In Nederland is het om 6.30 am nog donker als we landen, en het regent... Thuis worden we verwelkomd door onze Fien, die niet weet hoe hard ze moet spinnen en kopjes geven. Zij is in elk geval blij dat we er weer zijn, voor ons zal het wel even wennen zijn. Tweeëntwintig dagen geleden zeiden we vol ongeloof tegen elkaar: 'We gaan naar China!', en nu veranderen we die tekst in 'We zijn in China geweest!', met bijna net zoveel ongeloof. Het was werkelijk de reis van ons leven, een doe-vakantie in ieder opzicht. We zijn moe maar toch ook uitgerust. En morgen begint het gewone leven.