Het is 10 uur pm, de bruiloftsgasten zijn weg, het voor de tweede keer nieuwgebakken bruidspaar heeft de rust en stilte van hun hotelkamer opgezocht en wij proberen orde te scheppen in de overvloed aan indrukken van deze dag. Die begon voor ons om 7 uur vanochtend. De eerste dagorde zou bestaan uit een boottocht, waarvoor we om 10 uur bij de steiger moesten verschijnen. Daar werd door de wedding planner en haar staf nog druk gewerkt aan de aankleding: ballonnen, rozenboog, boeketten, oranje satijnen lappen (Jing stond op een voor iedereen herkenbaar Hollands accent op haar bruiloft) aan de buitenkant en fruit (de aangevulde ruim bemeten restanten van gisteravond bij de Zhangs thuis) en versnaperingen op de tafels binnen. Vader Zhang leverde het gelukkige stel en moeder Ping af bij de boot. De vaartocht van ruim anderhalf uur over het meer, tussen de bergen, langs pagodes, voorbij een aalscholvervisser, zó mooi allemaal, was een onafgebroken photo shoot. Iedereen moest in alle denkbare combinaties met J&J op de foto. Maar het was stralend weer, de stemming was feestelijk, en we hadden er allemaal enorme zin in. Jing in haar beeldige roze-rood-oranje cocktailjurkje en Jacob in zijn Armanikostuum zagen er prachtig uit, en zijn zó overduidelijk stapelgek op elkaar, dat brengt de stemming er wel in! Halverwege was er een symboolmoment - ze moesten een kom met tien goudvissen in het meer leeggieten - dat brengt geluk. Het gezelschap bestond uit alle belangrijke familieleden van Jing, die stuk voor stuk aan ons werden voorgesteld, en de 'Helan' clan van 7 man en vrouw. Zo hartelijk als we door iedereen werden ontvangen, ook al verstonden we geen woord van wat er tegen ons werd gezegd. Er werd afgemeerd bij een restaurant - lunch! Achttien gerechten verschenen op tafel - alle getallen met het cijfer 8 worden als geluksgetallen beschouwd. De boot zou stipt om 10.28 vertrekken, om dezelfde reden. Aan symboliek was de hele dag trouwens geen gebrek, maar dat komt straks nog. Om twee uur waren we terug in het hotel en kregen we tijd om ons lichamelijk en geestelijk voor te bereiden op het avondprogramma. Daarvan wisten we alleen dat het om zeven uur zou beginnen en dat de ouders en Simon, die Mendelssohns Bruiloftsmars op de piano zou spelen, om vier uur moesten aantreden voor een repetitie. Maar toen begon de tot dan toe zo vloeiend lopende organisatie wat scheuren te vertonen: kennelijk waren niet alle opdrachten die warengegeven naar behoren uitgevoerd. Jing, al in haar witte trouwjurk, zat behoorlijk in de stress en Jacob was het spoor even helemaal bijster. Al met al hebben we getuige kunnen zijn van het optuigen van de grote zaal waar de rest van de avond zou plaatsvinden, werd tussen neus en lippen door duidelijk gemaakt wat er van iedereen werd verwacht en konden we in de lobby wachten tot de gasten zouden arriveren. Het tweetal moet zeker honderd handen hebben geschud en evenzovele fotomomenten doorgemaakt - álles werd met foto- en filmcamera's vastgelegd. Tegen zevenen werden de eregasten - wij dus en de ouders en grootouders, naar de familietafel begeleid - de meeste andere genodigden zaten al aan de ronde, met veel frisdrank, wijn en rijstwijn volgeladen tafel. En toen begon het écht. Het veelkleurenlichtkanon ging aan, de komst van het bruidspaar werd met veel bombarie en onder aanzwellende muziek aangekondigd en toen kwam Jacob binnen, alleen. Daarna verscheen Jing in haar beeldige witte bruidsjapon aan de arm van haar vader, en mocht Jacob zijn bruid in ontvangst nemen. Samen liepen ze naar voren, onder luid applaus en toejuichingen van de aanwezigen. Waarna de Master of Ceremonies het overnam: er werd een quiz gespeeld (hoorden we later...) over Jacob, met vragen 'uit welk land komt Jacob, hoeveel broers heeft hij, hoe heet die broer' etc. en nadat de gewonnen prijzen waren uitgedeeld nam een goede vriend van Guangzhao het woord. Jacob had, heel nadenkend, de speech - een aardig verhaal over hoe het stel elkaar had ontmoet en hoe het zo was gekomen dat die ontmoeting in Chicago had kunnen plaatsvinden - voor ons in het Engels vertaald, zodat we begrepen waarom werd gelachen en waarvoor geklapt. Hierna kwam het officiëlere gedeelte: tegenover elkaar staand en handen vasthoudend legde het bruidspaar in het Chinees nogmaals hun al in Amsterdam gedane huwelijksgeloften af. Ze kregen een envelop overhandigd met daarin diezelfde woorden op papier, en die verdween in een fraai kistje dat met een slotje werd afgesloten. Het bruidsmeisje, een nichtje van Jing, bracht de ringen - wat is dat toch altijd een gefriemel voor die om de vingers zitten... Maar de kus was 100% meteen raak en die deden J&J voor hun eigen, en onze lol, nog een paar keer over. Ondertussen was de champagnefontein in gereedheid gebracht en konden de newlyweds een fles bubbels erin leeggieten. Zelf dronken ze elk, met verstrengelde armen, een paar slokjes rode wijn, en daarmee was het plechtige gedeelte definitief voorbij. Het bruidspaar verliet de zaal en de genodigden konden gaan eten, en hoe! Er leek geen einde te komen aan de hoeveelheid schalen. Hoe je je ook kunt vergissen - het waren er 'maar' achttien. Opeens waren Jing en Jacob terug, nu in rode traditionele kledij. Zij in een prachtige Chinese lange jurk, haar haar schitterend ingevlochten, Jacob in een Chinees zijden jasje met boordje. De MC kondigde aan dat Jing en Jacob hun ouders wilden bedanken omdat ze van hun het leven hadden gekregen en uiteindelijk dus elkaar. Een ontroerend moment waarbij Jing en haar vader echt geëmotioneerd waren. Nu was het moment gekomen voor de vaders. Ze speechten afwisselend - Otto in het Nederlands, door Jing vertaald in het Chinees, Guangzhao in het Chinees, door Jing naar het Engels vertaald. Ik ben ervan overtuigd dat de laatste net zulke lieve woorden aan het stel richtte als Otto - diens woorden kwamen rechtstreeks uit zijn hart, voor mij was dat een van de meest ontroerende momenten van de avond. De moeders hadden ook een taakje: een kaars aansteken en aan de kinderen overhandigen die daarmee op hun beurt een hart gevuld met waxinelichtjes aanstaken. Een bijzonder gebruik bij allerlei gelegenheden, zagen we al eerder, is het omstandig proosten onder het uitspreken van goede wensen. Dat hoeft niet eens met alcohol: met water, wijn, rijstwijn maar ook frisdrank, thee en zelfs melk kan het ook. Zo ook deze avond: het bruidspaar ging langs alle tafels en toastte en proostte met iedereen (later hoorden we dat de miniborrelglaasjes om en om met rijstwijn 45% en water warengevuld), en wij, inmiddels zo ingeburgerd in de Chinese gebruiken, deden het ook. Overal werden we enthousiast begroet en toegedronken, en al helemaal als men begreep dat ik 'Ma Er-Wa' was. Simon droeg bij aan de feestvreugde met een klassiek lied 'Caro mio ben', dat hij tijdens het bezoek van de ouders aan Nederland ook al eens had gezongen en opeens een partner bleek te vinden in Jings moeder. Ze wilde eerst niet, maar zong uiteindelijk toch mee - bijzonder! Wij waren helemaal in de stemming, maar om 1/2 9 begon het personeel de boel alweer af te breken - de linten gingen van de stoelen terwijl mensen er nog op zaten, boeketten en statafels verdwenen, de feestverlichting ging uit en de bedrading en de piano werden weggehaald. Zelfs de tafels werden afgeruimd, terwijl zeker 2/3 van gezelschap er nog was. Het was tijd om te gaan, en na veel afscheid nemen van de grootouders en andere mensen die we niet kenden, verlieten ook wij de feestzaal. Terugkijkend zijn er een paar momenten waarvan de emotie me voor altijd bij zal blijven. Jing en Jacob die de ouders bedanken en plechtig beloven de schoonouders voortaan Pa en Ma te noemen, Jings tranen, Jacobs intense geluk toen hij na de geloftes zijn vrouw in zijn armen sloot, en mijn eigen overweldigende gevoel toen ik, bijna alleen in de trouwzaal voor alles begon, naar de meer dan levensgrote foto's van Jing en Jacob stond te kijken. Mij zoon, met dat jonge gezicht en die volwassen blik, alsof hij me aankeek, alsof het toen pas écht tot me doordrong dat mijn kind hier in China zomaar zou trouwen, er nieuwe familie, een nieuw stuk leven bij zou krijgen.