We zijn er, na twee weken rondreizen door onvergetelijk China. Maar voor het zover was moesten we nog een uur door de bijna onneembare ochtendspits van Chengdu, drie kwartier in het vliegtuig wachten op startpermissie, daarna een kwartier achter aansluiten bij de file van opstijgende vliegtuigen, tot we na anderhalf uur vliegen (gewoon weer economy - de VIP-status is voorbij) door de sporadische gaten in het wolkendek de wereldberoemde karstbergen van deze regio in beeld krijgen. Jacob en zijn schoonvader halen ons op, Jing en haar moeder wachten op ons in het Ronghu Lake Hotel. Het is hier mediterraan warm, plakkerig weer, maar daardoor geuren de osmanthusbomen, de nationale trots van Guilin - nergens in China staan er zoveel - extra sterk. Die bloeien maar twee weken per jaar, en de huwelijksdatum is heel bewust in deze periode gepland. We lopen in een waas van zoete bloesemgeur naar de parkeerplaats. Ik rijd met schoonvader en Jacob, Marjon en Annet met een collega van mr. Zhang. We zijn nog maar net op weg of die bijzondere bergen verschijnen aan weerskanten van de snelweg. Volgens Jacob went het als je hier maar vaak genoeg komt, maar ik ben er stil van. Guilin lijkt op het eerste gezicht een rustige en heel groene stad. Wat ze hier verkeersdrukte noemen is niets in vergelijking met waar we nog maar een paar uur geleden in zaten. Winkels in allerlei soorten, maten en kwaliteiten in overvloed, zien we onderweg naar het hotel. Alsof we nog niet genoeg hebbe- en mooie dinnetjes hebben gekocht... Nee! Er moet nógmeer van China mee naar huis. Zolang het in de 23 kg past mag het. Het weerzien met moeder Zhang en Jing is warm, blij en hartelijk. We worden snel geïnstalleerd in onze kamer en bespreken daarna in de lobby de plannen voor de komende dagen, om te beginnen vandaag. Otto, de vader van de bruidegom en dus mijn ex, en zijn vrouw Josée komen uit Shanghai en arriveren om half zeven, en om acht uur gaan we eten. Tot die tijd gaan wij op onderzoek uit in de buurt. De overdekte farmer's market is totaal anders dan de avondmarkt in Chengdu, althans wat wij daarvan hebben gezien. Hier zwemt, spartelt, kwaakt en kakelt heel veel levende have - we zien schildpadjes aan touwtjes rondzwemmen in plastic afwasteiltjes en kippen en eenden opgepropt in veel te kleine kooien. Ook al weten we dat we dit konden verwachten, toch is het schokkend. Ik ben niet verder gaan kijken, dit was al voldoende. Het is een indringende mengeling van geuren, we ruiken knoflook en gember, maar ook ondefinieerbare. Sommige mensen zouden zeggen dat het er stinkt tussen de prachtig frisse groentes, verse en gedroogde paddestoelen, idem fruit, versgeslacht varkensvlees, enorme balen rijst en hoogopgetaste stapels noedels, en specerijen natuurlijk. Ik krijg een baal sechuanpepers onder mijn neus geduwd. Zo vers en geurig heb ik ze niet eerder geroken. Niet vergeten hiervan wat mee naar Amsterdam te nemen. Ondertussen is Marjon gestrikt door een marktkoopvrouw die ons gedroogde gelige vruchtjes laat proeven (klein formaat dadel?). De vrouw doet een volle schep ervan in een zakje en vraagt 30 yuan, dat is, denken wij, op deze markt een exorbitante prijs. Ze weet af te dingen tot 20 yuan, maar betaalt ongetwijfeld nog te veel. Weer wat geleerd. De straat is een aaneenschakeling van kramen waar 'moon cakes' worden verkocht. Wij hebben ze wel eens gegeten, maar vinden ze niet erg lekker. Ik vrees dat we eraan zullen moeten geloven dit jaar, maar wie weet smaken ze, in het land waar ze horen, wél. De moon cake industrie beleeft drukke dagen, zagen we ook in de andere steden waar we waren. Zondag 30 september is namelijk Mid-Autumn Day, een nationale feestdag die samenvalt met volle maan. We treffen het, wat festiviteiten betreft, helemaal geweldig: een dag later, 1 oktober, is Guóqing Jié, de Nationale Feestdag van de Volksrepubliek China, omdat op 1 oktober 1949 in Beijing de Volksrepubliek werd gesticht, De nationale feestdag werd de dag erna bij decreet in het leven geroepen. De familie heeft trips buiten de stad gepland om de drukte een beetje te vermijden. We kopen in een theewinkel wat kleine cadeautjes en lopen terug naar het hotel. Dat ligt aan een groot meer waarlangs een smal wandelpark is aangelegd. Het is al bijna vertrouwd zoals de mensen daar gebruik van maken. Wij genieten van het uitzicht op de dichtbegroeide overs en de twee mooie bruggen, Annet bungelt haar voeten in het water en we constateren dat Guilin ons buitengewoon aanstaat. Het begint te schemeren, er steekt een zoel windje op en opeens zijn er kleine vleermuizen - ze scheren vlak boven onze hoofden richting het water en de boomtoppen. Samen met Jing wandelen we door het inmiddels kleurrijk verlichte park naar het restaurant, en als we daar aankomen staan daar opeens ook Otto en Josée. Het is een wonderlijke ervaring de bijna-complete familie op deze exotische plek te treffen. De Zhangs laten in een privékamer met draaiende tafel een compleet feestmaal aanrukken. Negen of tien gerechten - ik ben de tel kwijt -, en allemaal even heerlijk. We zitten, lachen en praten met handen, voeten en uitgebreide vertalingen door de kinderen, tot de reisvermoeidheid toeslaat en we besluiten onze bedden op te zoeken. 't Is toch een gek idee dat Ottto en Josée in de kamer naast de onze slapen... Wat is het heerlijk om de kinderen zo gelukkig te zien, en heerlijk ook dat Simon op weg is naar hier - straks sluit hij zich bij ons aan en zijn we echt compleet.