Een dag zonder voorgebakken plannen, wat een luxe! Wat moet dat verwend klinken... Een paar dagen geleden al besloten we in goed overleg dat we de dagexcursie van vandaag, de Leshanboeddha, zouden laten schieten. Gewoon de tijd aan onszelf, uitslapen, de reisbagage waar we al zo lang uit leven, weer eens vers inpakken, niet van de ene oh! in de volgende ah! rollen, zomaar een beetje slenteren en shoppen, kortom: vakantie van die andere soort. Bovendien hebben onze lijven even respijt nodig - we hebben niet alleen geografisch grote afstanden overbrugd, het aantal kilometers dat we bij de bezichtiging van al het moois te voet hebben afgelegd is ook aanzienlijk. Zo bedacht, zo gedaan. Wekkerloos wakker worden, ontbijten in wat in het Tibet Hotel de Coffee Shop heet maar in werkelijkheid een gigantisch ontbijtbuffet met voor elke smaak heel veel wils. Het Chinese deel is uitgebreider dan in alle vorige hotels, en wie, zoals wij, liever westers ontbijt eet, kan door het piepjonge, met hoge koksmuts en grote bril getooide chefje een voortreffelijk gebakken spiegeleitje, omeletje of scrambled eggs laten bereiden. Annet besluit haar in de nachttrein gekneusde rib wat meer rust te gunnen, en dus gaan Marjon en ik alleen aan de wandel. Het hotel voorziet de gasten van een kaartje van de nabije omgeving, beeldig origami gevouwen. Twee bezienswaardigheden zijn op loopafstand. De ene is de totaal lokale, uiterst curieuze avondmarkt op Wan Dan Cang Road (Ken Hom en Chin Hwa waren er voor hun recente BBC-programma 'Exploring China'), waar alles wat maar enigszins eetbaar is wordt verkocht, gekookt en gegeten. We kijken, groeten, glimlachen en fotograferen, maar wagen ons, na twee weken totaal klachtenvrij qua binnenwerk, niet aan het echte streetfood, hoe aanlokkelijk ook. We gaan een hoek om en staat opeens aan de Jinjiangrivier, waar in een parkje tientallen voornamelijk vrouwen heerlijk aan het dansen zijn. Terwijl we staan te kijken worden we uitgenodigd om mee te doen en hebben ook wij allebei een danspartner! Het kost moeite om weg te komen, iedereen is zó hartelijk en wil dolgraag met die twee 'aliens' een dansje maken! Aan de overkant van de rivier speelt een man 'Für Elise' op trompet, in de bomen horen we vogels die zelfs boven het verkeer uit weten te komen, en de witbloeiende osmanthusbomen geuren zoet en theeïg. Wát een idyllische ervaring zo midden in deze miljoenenstad. De op het kaartje beloofde houten brug blijkt een theehuis te zijn, en de wandeling voert verder langs een aantal drukke, brede straten. Wat verscholen ligt achter de oude, hoge stadsmuur zullen we nooit weten. Weer een hoek om: we zien Kentucky Fried Chicken, Pizza Hut, Carrefour, en tot grote vreugde van Marjon zelfs een Starbucks. Na twee Latte Double Shot en heerlijke taart wandelen we naar de Boeddhistische Wen Shu tempel. Tenminste, dat dachten we, want de kruisingen op het kaartje komen niet helemaal overeen met de werkelijkheid: een vijfsprong waar maar vier straten staan ingetekend, en welke moet je dan hebben en welke kant uit? Plotseling zijn we helemaal de weg kwijt, krijgen hulp van twee vriendelijke voorbijgangers die een taxi voor ons aanhouden waarmee we uit arren moede dan maar eerst teruggaan naar het hotel. Daar blijkt Annet weer te zijn opgeknapt en bij haar rondje door de buurt zelfs al de weg te hebben gevonden naar de tempel. De Wen Shu tempel is volop in gebruik. Vlak bij de ingang staat een hoge, slanke pagode - een vast aantal keren eromheenlopen hoort bij het eerbetoon aan de Boeddha, denken we te zien. Dieper het tempelcomplex in zien we monniken in gele, grijze en witte gewaden, vangen af en toe een glimp op van hun gewone bezigheden zoals koken, de was doen, badmintonnen en muziek maken. Prachtige en reusachtige Boeddhabeelden zien we, en bij elk beeld staan lage krukjes waar knielende gelovigen het hoofd op kunnen leggen. Foto's maken is niet gewenst, en dat doen we dus ook niet. Tussen de Chinees rood geschilderde lage, houten gebouwen met prachtig versierde deuren en ramen hangt een vredige, serene rust waar we vanzelf heel stil van worden. Op weg naar de uitgang - we hadden net afgerekend in het winkeltje met mooie dingen - horen we muziek - in een van de tempels is een eredienst begonnen. Aan weerskanten van het beeld van de Boeddha staan de in gele pijen geklede monniken en zingen in afwisseling met de voorzanger, terwijl bronzen bekkens en een bronzen klok ritmisch worden geslagen. Het is een indrukwekkende, emotionele ervaring. Buiten de poort is er meteen weer het drukke leven van de straat, maar we hebben geen zin om daar al in te stappen, en nemen een taxi naar het hotel. Dit is onze laatste avond in Chengdu, en we besluiten om ook vanavond Sichuan cuisine te eten. Het meisje dat ons bedient heet Racheo, is 21 en apetrots op haar Engelse kennis, waarmee we haar dan ook omstandig mee complimenteren. Ze helpt zelfs bij het kiezen uit de kaart: soms raadt ze een gerecht aan, soms af, alsof ze precies begrijpt wat voor ons doenlijk is. Want ook al zijn we nog zo gewend aan behoorlijk heet eten, dit is toch wel een ander verhaal. Vergis je niet: de groene stukjes in het gerecht met varkensvlees die eruit zien als paprika blijken hete pepers waar meestal nog zaadjes in zitten. We eten geroosterde eend, loeihete Ma Po Dou Fu, koude kip met sesamzaad, lente-ui en heel veel sichuanpeper, iets groens met soja-sesamsaus, gefrituurde garnalen en puntjes heel milde dunne pannenkoek met bieslook, een verrukkelijke afwisseling van smaken. En dan is het tijd om onze bagage reisklaar te maken. Om 9 uur morgenochtend worden we in de lobby verwacht en zal gids 'You can call me Joycie' ons naar het vliegveld brengen voor het laatste traject van deze reis van ons leven. Het bruidspaar zal ons in Guilin ophalen - we verheugen ons erop ze te zien en van ze te horen hoe het gaat met de voorbereidingingen van het grote evenement, het huwelijk van aanstaande vrijdag. Wij zijn er in elk geval klaar voor: de cadeautjes zitten in de koffer en de traditionele rode envelopjes voor de kleine bijdrage c.q. gelukwensen zijn gekocht. Double happiness!