Vandaag stond de wake-up call op 4.30 am - om 7.30 uur zouden we doorreizen naar Chengdu, de hoofdstad van de provincie Sichuan, daar waar zo verrukkelijk heet gekookt wordt. Hiu Xi, onze gids, had alles voortreffelijk voorbereid, van een meeneemontbijtje tot en met de boarding passes, en meldde dat we first class zouden vliegen. Alle zenuwen over te zware reistassen waren voor niets geweest: 40 kg luggage allowance hadden we, en we wilden maar de helft daarvan meenemen! Jammer van de handgel en dat T-shirt dat we hadden achtergelaten... De internationale luchthaven van Xi'an is supermodern, gigantisch en blinkend schoon, alles werkt en gaat tot op de minuut op tijd. We hebben grenzeloos (en een beetje lacherig) genoten van onze VIP-status - als eerste het vliegtuig in, zitten in heerlijk brede, zachte stoelen, het bakje Chinees ontbijt op een met wit servet gedekt tafeltje en als eerste ook het vliegtuig weer uit, terwijl de 'hoi polloi' waar wij normaliter ook toe behoren, achter ons moesten wachten. De heerlijke slofjes hebben we, heel Hollands, als herinnering meegenomen... Daarna waren we weer helemaal terug op aarde. Toen onze lieftallige gids 'You can call me Joycie' was gearriveerd moesten we een heel eind schleppen met de bagage naar de auto waarmee we de excursie van deze dag zouden doen en later naar ons hotel gebracht. Op het programma stond de Giant Panda Research Base, een bekende plek voor wie, zoals wij, wel eens Pandamonium ziet op Animal Planet. Voor mij persoonlijk heeft de panda een extra betekenis: zoon Jacob (degene die eind van de week hier in China gaat trouwen) was van heel jongs af aan stapeldol op deze ongelofelijk knuffelige dieren. Zijn verjaardagstaart heb ik jaren voorzien van een marsepeinen panda'tje, en als huwelijksgeschenk heb ik hem een zilveren beeldje van een panda gegeven. Logisch dat ik ze, nu we er toch zijn, dolgraag 'in het echt' wilde zien. 'In Edinburgh en Berlijn zijn ook panda's, hoor', werd me van verschillende kanten gezegd. Dat is mooi en waar, maar toch echt niet hetzelfde, weet ik sinds vandaag. In druilerige motregen wandelden we onder kathedralen van bamboe door het park, op weg naar onze eerste reuzenpanda, een volwassen mannetje dat met smaak zijn bamboe-ontbijt - hij zat er bovenop en middenin - aan het opeten was. We hadden geluk met het weer, verzekerde Joycie ons, want als het te warm is, en 24 graden vindt een panda al gauw te heet, zoeken ze de koelte van hun nachtverblijven met airco op en kun je ze helemaal niet goed zien. De volgende stop was het buitenverblijf van twee jongvolwassen panda's. Die deden een nummertje 'kijk eens hoe schattig ik ben' door een beetje slordig in de bomen te hangsoezen, hun voorpoten-met-handjes om de takken gevouwen. De schattigheids- en aaibaarheidsfactor van reuzenpanda's is enorm, en je gaat, of je het wil of niet, totaal voor de bijl. Die bolle dieren met hun zwarte bonten bolero'tjes en die bijna clowneske zwarte oogmake-up, en de manier waarop ze met hun extra duimpje hun bamboe vastpakken, het is zó aandoenlijk! En het werd nóg erger: in het volgende verblijf had een moederpanda drie jongen van ca. 1 jaar oud aan de borst. Panda's voeden ook jongen van andere moeders, zelf krijgen ze doorgaans een tweeling. Knorrend van gelukzaligheid slobberden ze - bijna net zo groot als de moeder! - de melk uit de tepels, terwijl pandamama haar voorpoten op hun koppen legde. De houding van de moeder, toen de jongen genoeg hadden en ergens anders gingen uitbuiken (dat kan een panda echt, een beetje scheef op hun kont hangend) sprak boekdelen... Pfff, ik ben gevloerd! In het Panda Reseach Centre komen alle jongen ter wereld na kunstmatige inseminatie. De jongen zijn afwisselend bij de moeder en in de couveuse om te voorkomen dat de moeder te moe wordt van het zogen - pandamoedermelk is van levensbelang voor de jongen. Voor het publiek zijn achter een raam twee couveuses te zien. De ene was leeg, met een bordje erbij 'als ik niet hier te zien ben, lig ik in de armen van mijn moeder', in de andere spartelde een 12 dagen oude pandababy, , bijna embryonaal roze maar wel al met een begin van vacht en de schaduw van zwart op de piepkleine oortjes. In de box was een jong van 8 weken - het vachtje in pandakleuren maar nog wel dun - in diepe slaap. De laatste reuzenpanda's die we zagen waren een moeder en twee eenjarigen die alle drie druk doende waren met eten - eten doet een panda een groot deel van de dag, omdat zijn gebit en spijsverteringskanaal typisch zijn voor carnivoren, terwijl ze vrijwel uitsluitend bamboe eten. Om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen moeten ze dus gigantische hoeveelheden bamboe naar binnen werken. Foutje van de evolutie? Rode panda's zijn er ook, het kleine broertje van de reuzenpanda, omschreven als de 'lesser panda'. Twee zien we er, beide ook druk doende met eten. De een eet bamboe, de ander uit een roestvrijstalen bak het speciale voer dat de dieren hier krijgen als aanvulling op hun dieet. Mijn hoop om een rodepandasouvenir te vinden blijkt ijdel. Zwartwitte verzamelobjectjes in alle soorten en maten zijn er in overvloed, van Swarovskykristallen sleutelhangers tot dassen, petten en T-shirts, telefoonversiersels, porseleinen theebekers, pennen en boekenleggers, en alles gaat grif van de hand. Wie ons na terugkeer in Nederland tegenkomt kan zelf zien wat ónze oogst was Heel blij maar toch ook wel lichtelijk versleten arriveren we tegen enen bij de hoofdingang van het Tibet Hotel waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Opeens zijn we weer helemaal in de VIP-modus: de reisbagage wordt op een karretje geladen en naar onze kamers gebracht. En die kamers... We hebben een bijna-suite met een badzaal als annex... Alles, maar dan ook álles is mooi en smaakvol. Niets is hier aan het toeval overgelaten, zelfs het opgerolde antislipbadmatje is met een fraai lintje dichtgebonden. De thee (in China staat op elke hotelkamer een waterketel met kopjes, koffie en thee) zit als losse blaadjes in een zakje dat op zijn beurt ligt in een beeldschoon houtsnijwerkdoosje. Bij de telefoon een welkomskaartje met goede raad als 'neem lekker een bad, en vergeet niet je naasten te laten weten dat je goed bent aangekomen'. Het Tibet Hotel heeft milieubewustzijn zeer hoog in het vaandel - alle gebruikte materialen maar ook de zeepjes en voedsel zijn organic. Na een korte wandeling in de omgeving besluiten we dat we vandaag de zeer lokale avondmarkt achter het hotel niet gaan 'doen', en in plaats daarvan in het hotel gaan eten - waanzinnig lekkere Sichuan cuisine met prachtig gelaagde smaken die dwars door de hitte van de rode en sichuanpepers te proeven zijn. Zoveel belevenissen op één dag... is het gek dat we nu wel toe zijn aan een lange nacht slapen in een bed dat voor de verandering géén plank is?