Het is vrijdag 21 september, 15.20 uur, we rijden op een splinternieuwe driebaanssnelweg en zijn al kilometers lang zo'n beetje de enige auto. We hebben een rit van minimaal 4 uur voor de boeg, dus ik heb meer dan genoeg tijd om de belevenissen van deze dag op te schrijven. We hebben net de laatste van drie waanzinnig bijzondere bezienswaardigheden verlaten, de Muta, een 960 jaar oude houten pagode. Een 67 meter hoog bouwsel waar geen spijker aan te pas is gekomen. Gids 'call me Andy' weet te vertellen dat er 54 verschillende houtverbindingen zijn gebruikt, dat de pagode meerdere aardbevingen heeft doorstaan en in die bijna 1000 jaar niet meer dan 5% uit het lood is komen te staan, iets wat je, als je het weet, kunt zien aan de derde trans. Binnen bevindt zich een reusachtig Boeddhabeeld, rustend op lotusbladeren waarmee de Verlichte boze geesten letterlijk eronderhoudt. Het gouden gelaat, 11 meter boven ons, draagt om de met een blauwe snor en baardje getooide mond een milde glimlach en lijkt met welhaast levende ogen dwars door de wand van de pagode in de verte te staren. De wanden zijn beschilderd met misschien wel de mooiste Boeddhistische fresco's die ik ooit zag. Foto's maken is verboden, en voor het eerst - tot nu toe hing ik de domme buitenlander uit en fotografeerde toch, zij het zonder flits - besluit ik om iPhone en camera in mijn tas te laten. De herinnering aan de intense schoonheid van deze plek is ook zonder foto's onuitwisbaar. De Muta staat in Yingxiao, een lelijk stadje waar de oude bebouwing (een deel daarvan staat nog wel aan de rand van de stad) plaats heeft gemaakt voor nieuwbouw in pagodestijl, met name langs de hoofdstraten. De smetteloze buitenkant contrasteert enorm met het rommelige straatbeeld en vooral met het imposante historische gebouw. We staan voor een raadsel. We hebben vandaag al honderden kilometers afgelegd door gebieden die met elkaar wedijveren in lelijkheid, vervuiling en verwaarlozing. De couleur locale is vooral stoffig en grauw, met heel af en toe een fel kleuraccent van bloeiende dahlia's en wingerd in herfsttooi. Net als gisteren grote vlakke gedeelten, soms met bergen links en rechts van de weg, diepe erosiecanyons en veel industrie, van kolenmijnen tot steenbakkerijen en electriciteitscentrales. Nee, blij worden wij hier niet van. Het eerste traject vandaag begon al om half 8 - door de spits in Dàtóng naar de Yungangrotten, een rit van ruim anderhalf uur terwijl de motregen met bakjes uit de laaghangende bewolking viel. Boeddha's zover het oog reikt, zo zou je deze verbluffende plek kunnen omschrijven. Van de 252 in de zandstenen rotsen uitgehouwen grote en kleine grotten en nissen - in de meeste zijn Boeddhabeelden in verschillende staat van slijtage en ontbinding te zien. Sommige zijn onwaarschijnlijk goed bewaard gebleven of met grote zorgvuldigheid gerestaureerd, andere missen een hoofd of zijn zelfs nauwelijks meer als Boeddha herkenbaar. In de grootste van de grotten is de ene Boeddha nog groter dan de andere, omringd door kleinere Boeddha's, reliëfs en sculpturen. De allergrootste, Sakyamuni, staat in een grot waarvan de wanden van onder tot boven zijn beschilderd - een stripverhaal uit de 6e eeuw over de geboorte en het leven van de Boeddha. Na drie kwartier konden we de eerste van de drie excursies afvinken. Wie kan ons nazeggen dat-ie om kwart voor tien al 51.000 Boeddha's 'in da pocket' heeft... Dat moet klinken alsof we nauwelijks de gelegenheid hadden om iets in ons op te nemen, maar gids Andy houdt er rekening mee dat wij tijd willen hebben om echt goed te kijken. Op naar excursieplek twee, de Hangende Tempels van Hengshan, waar we na een uur rijden door opnieuw erg onaantrekkelijk vlak land en later een mooie bergachtige omgeving arriveren. En daar stonden we weer, met open mond. Hoog tegen de steile, bruinige rotsen hangen tempels, en ik bedoel HANGEN! Zelfs van grote afstand is te zien dat de daken ook hier gedekt zijn met het keizerlijke okergeel en van de gebruikelijke wachterbeeldjes voorzien. In de hoek van het dal rijst, als contrast, een stuwdam op die zijn overtollige water in een gigantische, luidruchtige waterval uitspuwt. De tempels zijn hier aan het einde van de 5e eeuw gebouwd, precies onder een overhang in de rotsen zodat de gebouwen beschermd zijn tegen water en teveel zonlicht - de zon schijnt op deze plek maar 3 uur per dag. Veertig kamers telt het complex, met smalle houten loopbruggen met elkaar verbonden. De hoogst gelegen is de meest bijzondere: de kamer van de drie religies. Er staan beelden van Boeddha, Confucius en Laozi, de grondlegger van het Taoisme. Marjon begint dapper aan de beklimming, maar besluit wijselijk, voor het point of no return, om zich niet hoger te wagen. Dit is inderdaad geen plek om je hoogtevrees in het akelige gelaat te moeten staren. Annet en ik mengen ons tussen de honderden merendeels Chinese toeristen en beklimmen de smalle, heel steile, met ijzer beslagen houten trappen, worden soms compleet geplet, en het volgende moment zijn we opeens alleen op een platformpje met duizelingwekkend uitzicht op de diepte onder ons. Wat ons bij andere keizerlijke gebouwen niet is gelukt, kan hier wel: de Onsterfelijke op zijn geglazuurde kopje spugen (wij doen dat niet letterijk natuurlijk, maar dat is wel de idee). Het is prachtig, indrukwekkend en toch ook spannend. We hebben trek! De bij ons excursiepakket inbegrepen lunch vindt plaats in een groot restaurant met lokale keuken. We werken rijst, soep met groene sliertjes, roergebakken spinazie, kip met komkommer en pinda's en vlees met ei in een half uur naar binnen en rijden verder. De omgeving wordt steeds minder aantrekkelijk, tot we na ruim anderhalf uur opeens de Houten Pagode boven de daken zien. Inmiddels zijn we tweeënenhalf uur verder, we rijden door mist en motregen en het begint te schemeren. Pingyao, de eindbestemming van deze dag, hebben we nog altijd niet op de borden zien staan, wel Taiyuan, waar we morgenmiddag het historische woonhuis gaan bekijken waar filmregisseur Zhang Yimou de film 'Raise the Red Latern' heeft opgenomen. Nog twee uur voor de boeg..., voorlopig zijn we er nog niet.