We zijn weer thuis (in ons hotel), na een oververrukkelijke maaltijd bij ons stamrestaurant om de hoek. Wat een feest is het om daar te eten,alles is zo lekker en iedereen doet zo ongelofelijk haar best om het ons naar de zin te maken en ons te begrijpen (en wij hen). Reuze handig om dan een WatenhoezegikhetinhetChinees bij de hand te hebben, gaat toch makkelijker dan alleen gebarentaal en glimlachen. Zo kwamen we erachter dat Marjons favoriete gerecht van de avond, verslavend lekkere krokant gefrituurde stukjes buikspek met pruimensaus 'jiao liu vou pian' heet. Verslavend lekker zijn ook de gefrituurde sperzieboontjes met sichuanpeper, koude paddestoeljuliënne met knoflook en zwarte peper en gebakken komkommer trouwens ook. We eindigden de maaltijd met wat op de kaart staat als 'steamed pancake', luchige gele cake zonder boter , die je eet met gecondenseerde melk als dipsaus. Gezien bij de mensen aan de tafel naast ons, waarna Annet én Marjon door een onbedwingbare behoefte werden overmand. De helft is meegegaan in een doggie bag (doet iedereen hier), en is heerlijk bij het ontbijt. En dat terwijl de dag met een domper begon: Annet voelde zich niet lekker en besloot in het hotel te blijven, zodat wij ons gezamenlijke dagplan, een bezoek aan Yihé Yuán, het Zomerpaleis, uit arren moede met ons tweeën zijn gaan doen. En dus stapten wij voor de deur van het hotel in een taxi en 40 minuten later, 15 km verder en 73 yuen (€ 8,88) 'armer', er bij de hoofdingang van het Zomerpaleis weer uit. Hoezo druk? Hoezo veel Chinezen? Maar daar keken we aanvankelijk langs- en doorheen, want de eerste blik op Kunminghu (het Kunming meer), zo wijds, blikkerend in de zon, omzoomd door bomen en met overal op de heuvels eromheen tempels in alle kleuren en maten, is onvergetelijk. We stonden met tranen in onze ogen, alsof tóen pas werkelijk tot ons doordrong dat het echt waar is, dat we écht in China zijn. De bronzen os die vanonder een boom op de oever uitkijkt over het meer is prachtig in zijn levensechte expressiviteit, maar door de lichtval moeilijk op de foto te zetten, en als je er dan eenmaal goed voor staat is vrijwel onmogelijk om er geen vreemde hoofden gratis bij te krijgen. Wat dat betreft zijn er bijna nergens in het Zomerpaleis 'mensloze' foto's te maken, bleek al meteen toen we de Brug met de 17 bogen op liepen - 150 meter marmer met 544 verschillende leeuwenbeelden op de rand en ontelbare wandelaars op het voetpad die onveranderlijk net ik=n jouw favoriete uitzicht gaan staan.. Bij het schrijven over dit prachtige park, dat trouwens voor 2/3 uit water bestaat, kun je niet heen om de wonderschone benamingen van de plekken en gebouwen. Neem alleen al de oorspronkelijke naam van het Zomerpaleis: de Tuin van het Rimpelende Heldere Water. De brug verbindt het vasteland met het Eiland in het Zuidelijke Meer, ontstaan toen keizer Qianlong in de 18e eeuw het meer liet uitdiepen en groter maken - de Chinese keizerlijke marine oefende er onder het toeziend oog van de vorst die de verrichtingen gadesloeg vanaf de Heuvel van het Lange Leven. Op het eiland bevindt zich de Tempel van de Drakenkoning, waar in tijden van droogte tot deze afschrikwekkende godheid (zijn beeltenis is nog altijd te zien) gebeden werd om regen. Hoe maak je een keus uit de ca. 100 tempels en gebouwen, hoe groot zijn de afstanden, is het te belopen? De prachtige kaart die we hadden gekocht gaf geen uitsluitsel. Bovenaan de verlanglijst stond in elk geval de beroemde Marmeren Boot op de noordoever van de zuidmeer. We besloten de loopspieren nog even te sparen en namen de drakenbootferry - en wát een waanzinnig uitzicht heb je dan vanaf het water op de Toren van de Zoete Geur van de Boeddha die hoog boven de oever uittorent. De Marmeren Boot, ook wel bekend onder de naam Boot van Zuiverheid en Vrede, in 1755 gebouwd van massief marmer met een deels gemarmerd houten opbouw en in 1893 in opdracht van douarière Cixi, de weduwe van de keizer, gerestaureerd, fungeerde als zomerpaviljoen voor deze zeer verwende dame. Maar het 36 meter lange bouwsel stond ook symbool voor de Qing dynastie, die even onwrikbaar zou zijn als de marmeren boot. De mensenmenigte op deze plek was wat in het Engels 'daunting' heet... alsof half China hier op excursie naar toe gekomen was! Goed voor de nering van de vele souvenirshops, foto-ateliers voor mensen die zich in keizerlijk gewaad wilden laten vereeuwigen, Chinese fastfoodrestaurants (en alles gevestigd in de oorspronkelijke historische paviljoens!), maar voor ons reden om op zoek te gaan naar een iets rustiger plek. Daar kan ik kort over zijn: die was er niet. En dus stortten we ons in de wandelende massa die zich in de Lange Wandelgang, een constructie van 728 meter lang met 14.000 beeldschone, over het algemeen zeer goed geconserveerde schilderingen op de plafonds langs de oever van het meer slingert. Onderweg passeerden we paviljoens met fraaie namen als het Paviljoen met Vis en Algen, het Paviljoen van het Herfstwater, de Hal waar Wolken Worden Verdreven, het Paviljoen van Betoverende Schoonheid en zelfs een plek die Uitzicht op de Meeuwen heet. De tegen de heuvel aan gebouwde Toren van de Zoete Geur van de Boeddha, ongeveer halverwege, bleek vrij gemakkelijk via een aantal niet te steile trappen te beklimmen, met als grote beloning het imposante, 5 meter hoge verguld bronzen beeld van de Guanshiyin Boeddha, met 12 gezichten naar 3 kanten en 24 armen, staande op 9 x 999 bronzen lotusbloemblaadjes. Werkelijk een magische plek. Dat was voldoende voor deze in ieder opicht volle dag. We worstelden ons door de steeds talrijker en luidruchtiger wordende menigte naar de uitgang, wisten zelfs een stel onaangename snorders van ons af te schudden. 'Only 200 yuen, madam', als we het kaartje met het adres van het hotel lieten zien. 'I have VIP taxi' (wat betekende dat de chauffeur op een wit kanten kleedje zat...). Afdingen werkte niet of in elk geval onvoldoende, zodat we op eigen kracht, alsof we nooit anders hadden gedaan in het Chinees, langs de weg een taxi hebben aangehouden die ons voor nóg minder RMB dan op de heenweg bij ons hotel afzette. Moe maar intens blij en gelukkig waren we, en helemaal toen Annet behoorlijk bleek te zijn opgeknapt en zelfs trek had. Zodat we na een uurtje uitblazen en opfrissen richting richting stamrestaurant gingen. En de rest hebben jullie al gelezen!