Dag 5: Even in een lagere versnelling Na een paar dagen zo vol indrukken wilden we wel even een pas op de plaats. Niet letterlijk natuurlijk (hoewel dat voor mij werkelijkheid dreigde te worden) vanwege hielsprongklachten, die daags voor vertrek begonnen waren, en geen schoen, met of zonder gel-inlegzooltje/hieltje die me een hele dag pijnloos op de been hielden. De al jaren niet meer gedragen sandalen die ik had meegenomen bleken zó oud dat de zolen al bij de eerste stappen in de hotelkamer in stukken uit elkaar vielen. In China is goede raad, in elk geval in de vorm van vervangend schoeisel, helemaal niet duur - de plaatselijke Bijenkorf leverde me een paar vervangende sandalen voor 15 €, lekker meeverend op de pijnplek. Mission # 1 accomplished! Op het lijstje 'te doene dingen' stond ook de supermarkt in de kelder van de Bijenkorf, voor batterijen, haargel en body lotion. Fascinerend! Wat, bijvoorbeeld, zou 'Papaya Whitening Soap' voor effect hebben? En die meterslange schappen met cup noodles gaan ons later deze week nog voor keuzeproblemen stellen - we gaan er zeker een aantal halen voor de treinreis van donderdag - maar de verschillende merken Spam laten we staan, en ook de vele soorten tarwe-, rijst- en mung bean noedels, de gallons olie en de potjes waarvan de inhoud zich in veel gevallen zelfs niet laat raden. Daarmee was missie #2 ook volbracht. Omdat we aan het eind van de middag een eetafspraak hadden met het aanstaand bruidspaar en de vader van de bruidegom en zijn vrouw, besloten we per taxi alvast in de goede richting te gaan. Startpunt voor de wandeling was de weg langs het Qian Hai meer, een stukje van de 'Achterzee', een groter meer. Het bleek een liefelijke plek waar een mix van Chinezen en westerlingen aan de wandel was. Omdat we bovenop een huis een terras zagen met uitzicht over het water gingen we op zoek naar een manier om daar te komen, en bevonden ons plotseling in het hart van een 'hutong',een verzameling kleine stegen en straten met historische laagbouw van grijze steen. De hoofdstraat, Ya'er Hutong, bleek een aaneengesloten bonte verzameling leuke (en erg verleidelijke) winkeltjes. En zo kwam in ons bezit: een porseleinen theebeker met theezeef, replica's van ansichtkaarten uit de Maotijd en een aantal fraaie opschrijfboeken, zo fijn 'voor de heb'... Aan het einde van de straat moesten we linksaf, wisten we. Daar ligt de Trommeltoren,en daarachter de Klokkentoren, twee gebouwen waarvan de eerste versies uit de 13e eeuw stammen. Samen zorgden ze dat het leven in het oude Beijing ordentelijk en op tijd verliep. De bronzen klok, een 63 ton wegend gevaarte van ruim 7 meter hoog en ca. 5 meter wijd dat met een houten balk tot klinken moest worden gebracht, gaf het moment aan waarop de stadspoorten sloten, en gedurende de nacht hoeveel tijd er was verstreken. De Trommeltoren was de Big Ben van Beijing, de enorme, met koeienvel bespannen houten trommels werden elk uur geslagen, terwijl de exacte tijd waarop dat gebeurde werd bijgehouden met een waterklok. Waarbij je moet bedenken dat een kwartier in die tijd 14,4 minuten duurde en sowieso de hele Chinese tijdrekening tot de hogere wiskunde behoort. We hebben ze allebei beklommen: per toren 60 + 15 waanzinnig steile, stenen traptreden om op de buitentrans te komen, vanwaar je, als je weer op adem bent gekomen, een adembenemend uitzicht hebt over de hele stad. Omhoog is één ding maar voor Marjon, die sinds een tijdje last heeft van hoogtevrees, was het een gigantische prestatie om er ook weer van af te komen. Desensibilisatie in optima forma. De zeer verdiende beloning was thee in het theehuis onder de Klokkentoren, een historische plek waar we de enigen waren. Dat kan dus ook in Beijing. Om half zeven werden we verwacht in Lijiang Garden (op Google te vinden), een besloten restaurant waar Yunnan cuisine wordt gekookt. Voor de zekerheid had schoondochter de Chinese karakters meegestuurd met de uitnodiging. Google translator maakte daar het volgende van: 'Lijiang, de binnenplaats van zachte tijd, Xichen district, oude welvarende land, steegje nummer 18'. Gewapend met de kaart liepen we er op ons gemak naar toe door een totaal niet vercommercialiseerd deel van de hutong, passeerden een pleintje waar groepjes kinderen op straat zaten te bikkelen en drie mannen en een vrouw onder het toeziend oog van omstanders in doodse stilte mah jong speelden. Alsof we zo in een reportage van National Geographic waren gestapt. Wat een wonderlijke ervaring om in Beijing je eigen familie te treffen! We aten hotpot, weer heel anders, met name zoeter, dan die we eerder aten bij Xiabu Xiabu (zie 14/9) en namen om half tien afscheid van elkaar. De volgende ontmoeting is op 26 september, in Guilin! Het lijkt erop dat het weer de komende dagen prachtig blijft, dus morgen gaan we naar het Zomerpaleis, waar zich in het Kunmingmeer de 'marmeren boot' bevindt.