Dag 2: de reis 'Hoe ver het was, en hoe lang', een eigen variatie op Nicolaas Beets' 'Hoe warm het was en hoe ver'... Hoe dan ook: sinds vandaag weten deze Chinatravellers daarvan mee te praten, want Beijing is echt héél ver weg, en de reis met alles eromheen duurt behoorlijk lang. Het wegbrengen door Merel met haar happy campertaxi was vlot en heel gezellig, het inchecken van de bagage was in een oogwenk gedaan dankzij de volautomatische afhandeling (een ongehoorde nieuwlichterij, zeker voor vierwielvakantievierders zoals wij), en wat is het toch heerlijk om ouderwets te worden uitgezwaaid! En dan heb je opeens 3,5 uur om stuk te slaan op de luchthaven... We begonnen met een latte double shot bij Starbuck's op de D-pier, daarna het langverbeide bezoek aan het taxfree luchtjesparadijs - ja, we zijn goed geslaagd, dank u :-) - een sandwich met een glas wijn bij de Brasserie en om het af te leren nog een rondje Starbuck's. Op de F-pier dit keer, waar wij om 10 voor 8 bij gate F-6 moesten boarden. Take-off was om 21.30 uur terwijl het buiten met bakken uit de hemel kwam, waarna we meteen het nachtelijk duister in doken. Maar een rustige nacht werd het niet, want er was nogal wat 'tulburentie', zoals de levende Chinees-porseleinen beeldjes aka de stewardessen van China Southern ons regelmatig lieten weten. Bovendien hadden onze stoelen geen voetensteun, konden de armleuningen niet omhoog en tot overmaat van narigheid deden onze touch-screens het niet, dus films en op de kaart kijken waar we precies overheen vlogen was er niet bij, helaas. En dan wordt zo'n nachtvlucht, ondanks het halve inslapertje, wel heel lang. Maar dat is allemaal meteen vergeten als je 10 kilometer onder je de steppen van Mongolië ziet verglijden, de besneeuwde toppen van de Tibettaanse hoogvlakte (dacht Annet te weten) ziet glinsteren in de verte en in de mensenloze leegte op de grond blauwe zoutmeren ontwaart. Zó bijzonder, prachtig en raadselachtig! Toen ging de tijd opeens snel, en om 12.30 landden we op Beijing International Airport, snelden we door de douane en langs de bagageband en werden we opgehaald door 'you can call me Mary', een Engelssprekende lokale vertegenwoordigster van ons reisbureau. Met een ruim bemeten personenbusje werden we in ruim een uur naar Beijing gebracht, een ritje waarvoor we ogen te kort kwamen (terwijl die met de spreekwoordelijke luciferhoutjes moesten worden opengehouden na de doorwaakte nacht). Wat zagen we: heel veel supermoderne, vaak grote auto's en aftandse vrachtwagentjes, achter de bomen naast de snelweg opeens een pagode en eenmaal in de stad ook gebouwen die we herkenden van de plaatjes uit onze reisgidsen, bizarre gemotoriseerde driewielers waarmee zowel vracht als personen worden vervoerd, de verbijsterende moedwillige kleurenblindheid van alle weggebruikers, te veel om op te noemen. Toen de perikelen met de juiste kamerindeling (gelukkig was 'you can call me Mary' nog niet weg) waren opgelost, de wifi min of meer aan de praat was en wij gedoucht hadden was daar dan eindelijk het moment waarop we onze voeten bewust op Chinese bodem zetten. Eerste indruk: het is helemaal niet zo vol, druk en vies als ons van vele kanten was verteld. Tweede indruk: de mensen zijn vriendelijk, en zeker als wij in ons beste Chinees ni hao zeggen krijgen we een glimlach terug. Derde indruk (en dan hou ik op met tellen): een hoge dichtheid aan convenience stores, d.w.z. drank, sigaretten en een minimale keus aan basics, en dan voornamelijk snacks en blikjes. Om het bij voorbaat verloren gevecht tegen de slaap nog even uit te stellen gingen we op zoek naar een restaurant. We passeerden een groot aantal uiterst onduidelijke nerinkjes (note to self: nog een keer langsgaan bij dat stinkeltje waar een soort flinterdunne crèpe-achtige deegdingetjes worden gemaakt), zagen de ingang van het Temple of Heaven complex (op het programma voor vrijdag), Annet spotte een 'Bijenkorf' (dat bleek een verzameling verkooppunten voor sieraden, schoenen en kleding te zijn, dus de benaming was er helemaal niet ver naast) en wij een zoetebroodjes-takeout. Gelukkig bleek om de hoek zowel een xiabo-xiabo (hotpot) eethuis te zijn en een 'gewoon' restaurantje, waar we van de plaatjes aan de muur drie gerechten (pittige kip met meegestoofde pinda's, varkensvlees met zwarte boontjes en rundvlees met saus) bestelden én een schaal ter plekke versgemaakte jiaozi, overheerlijk dipsnacken met zwarte azijn, soja en chili-olie. En toen was het op met de energie... Bij de aanpalende convenience nog twee grote flessen water gekocht (kraanwater is zwaar gechloreerd en niet verstandig om te drinken) voor de thee en koffie op de kamer, en begon ik aan dit verslag, maar verder dan halverwege kwam ik niet. Om 7 pm Beijingtijd ging het licht uit, letterlijk en figuurlijk! PS: foto's volgen als we weer wakker zijn!